به گزارش همشهری آنلاین در این کارگاه که در گوشه‌ای از سجاد شهر بیرجند در خراسان جنوبی قرار دارد، ۱۵دختر با معلولیت ضایعه نخاعی یا ذهنی (هوش مرزی) حضور دارند. ۸ بانوی رها شده از اعتیاد که سرپرست خانوار نیز هستند، دارهای پارچه‌بافی را در خانه گذاشته‌اند و با الیاف طبیعی، پارچه می‌بافند و به‌دست دخترکان کارگاه می‌رسانند. این گروه سراسر شور و شوق نه فقط به درآمدزایی رسیده‌اند، بلکه در راستای احیای بافت سنتی پارچه‌های صنایع دستی مخصوص خراسان جنوبی نیز گام برداشته‌اند. مهدیه پارسا، کارآفرین و مسئول کارگاه به همشهری می‌گوید که قصد دارد کارگاهی برای پسران دارای معلولیت نیز دایر کند.
اشتغال‌زایی برای افراد دارای معلولیت
بعد از اینکه از رشته صنایع دستی فارغ‌التحصیل شد، تصمیم گرفت دستان دختران دارای معلولیت را با دوختن، بافتن و خلق صنایع دستی آشنا کند. مهدیه پارسا، حدود ۲ دهه است که به همین دلیل با بهزیستی خراسان جنوبی همکاری می‌کند، اما از ۳سال پیش ایده راه‌اندازی یک کارگاه برای اشتغال‌زایی به ذهنش رسید. او به همشهری می‌گوید: «اعتماد کمتری برای اشتغال به بچه‌های دارای معلولیت ذهنی (هوش مرزی) در جامعه وجود دارد. از سوی دیگر تجربه من می‌گوید که این بچه‌ها کارهای عملی را خیلی خوب انجام می‌دهند.» همین شد جرقه راه‌اندازی یک کارگاه صنایع دستی برای افراد دارای معلولیت ذهنی و ضایع نخاعی تا درآمدی برای خودشان داشته باشند.
ادامه یک هنر سنتی
برای درآمدزایی باید فکر بکری داشت و چه فکری بهتر از اینکه یکی از صنایع دستی بومی بیرجند هم احیا بشود. پارسا ادامه می‌دهد: «پارچه‌بافی سنتی یا توبافی با برپا کردن دار پارچه‌بافی، یکی از صنایع دستی کهن خراسان جنوبی است که جای خودش را به پارچه‌های ماشین بافت داده. این هنر کماکان در خراسان جنوبی دوباره نفس تازه‌ای کشید. حالا هم ۸نفر از بانوان رها شده از اعتیاد و سرپرست خانوار، دار پارچه‌بافی را در خانه خود سوار کرده‌اند و پارچه‌های دستباف را به کارگاه می‌رسانند.»
برخی از پارچه‌ها با پنبه «مَله» بافته می‌شود؛ پنبه‌ای که خاص شهرستان خوسف در خراسان جنوبی است و ثبت ملی هم شده است. پارسا می‌گوید که پارچه بافته شده از الباف پنبه مله گران‌تر است، زیرا الیاف کوتاه‌تری دارد و باید در اندازه ۱۰سانتی‌متری آن را بتابانند. دختران هم در کارگاه با پارچه‌ها انواع و اقسام محصولات از کیف و ساک دستی تا کالای خواب و آشپزخانه و حوله را تولید می‌کنند. هنر گلدوزی را هم به کمک گرفته‌اند تا تولیدات زیباتری حاصل شود.
سفر دستبافته‌ها به شهرهای دیگر
از هر چه بگذریم سخن بازار کار خوش‌تر است. هنر دست بچه‌های سجادشهر را باید در شهرهای دیگر جست‌وجو کرد. پارسا می‌گوید: «کارها بیشتر به تهران، شیراز، یزد و کلانشهرها فرستاده می‌شود. در تعامل با جهاد دانشگاهی هم تهیه کیف‌های پارچه‌ای در همایش‌ها و نشست‌ها به عهده بچه‌های ماست.» لبخند و آرامش دخترکان دارای معلولیت در کارگاه باعث شده تا مهدیه پارسا به این فکر باشد که کارگاهی هم برای پارچه‌بافی پسران دارای معلولیت راه‌اندازی کند.
دستگاه پارچه‌بافی امید زندگی ماست
گلدوزی را از همه هنرها بیشتر دوست دارد. مهناز زارع‌مقدم جزو بچه‌های هوش مرزی (توانایی شناختی زیر متوسط) ۳۲ساله است. به همشهری می‌گوید: «خوشحالم که درآمد دارم. با پولم برای مامانم لباس خریدم.» خدیجه کاظمی، روزگار پرفراز و نشیبی را پشت سر گذاشته. سختی زندگی بعد از فوت همسرش او را به اعتیاد کشاند. او که ۶۰سال دارد به همشهری می‌گوید: «بعد از ترک اعتیاد، می‌خواستم درآمد داشته باشم. به ما اعتماد کردند و این دار پارچه‌بافی امید زندگی من شده است.»
نظر شما